फोर आइज न्युज
शनिबार, बैशाख २७, २०८२

This Week

क्रिकेटर उत्पादनमा रूपन्देही एकेडेमी

लुम्बिनी — रूपन्देहीको मर्चबारी–२ का करण केवट उमेरले २० वर्षका भए । यहाँ १० कक्षासम्म पढेपछि उनी क्रिकेट सिक्न भारत पुगे । त्यहाँ तीन वर्षसम्म क्रिकेट सिकेर फर्किए पनि खेलमा निखार ल्याउने उनको सपना पूरा भएन ।

 

थप क्रिकेट सिक्न कहाँ जाने ? उनको मनमा यस्तै प्रश्न उब्जिएका बेला स्थानीय साथीले रूपन्देही क्रिकेट एकेडेमीमा भर्ना हुन सुझाए । त्यसपछि अहिले उनी भैरहवामा कोठा भाडा लिएर क्रिकेट प्रशिक्षण गरिरहेका छन् । रूपन्देही क्रिकेट एकेडेमीमा प्रशिक्षण लिइरहेका उनले सुनाए, ‘खाना आफैं पकाएर खान्छु, मासिक कोठाभाडा ३ हजार तिर्छु र क्रिकेटमै भविष्य देखेकाले मिहिनेत गरिरहेको छु ।’

करणले यसपालि एनपीएलमा नेट बलरका रूपमा मैदान प्रवेश पाएका थिए । जिल्लामै राम्रो वातावरणमा क्रिकेट सिक्न पाइएकाले राष्ट्रिय स्तरमा खेल्न सक्ने सपना छिट्टै पूरा हुने उनको विश्वास छ । उनी सिद्धार्थ रंगशालामा दिनहुँ बलिङमा आफूलाई अभ्यस्त गरिरहेका हुन्छन् ।

सिद्धार्थनगर–१३ का सुगम पोखरेलको आदर्श खेलाडी हुन्, सोमपाल कामी । सोमपालजस्तै बन्ने लक्ष्यसाथ १४ वर्षीय सुगम पनि एक वर्षयता एकेडेमीमा अभ्यासरत छन् । रूपन्देही जिल्ला क्रिकेट संघले घर नजिकै एकेडेमी सञ्चालनमा ल्याएपछि सिक्न र खेल्ने समय मिलाउन सहज भएको सुगमले बताए ।

‘टाढा–टाढा गएर खेल्न पाइन्थ्यो,’ उनले भने, ‘अहिले घरनजिकै सिकिरहेको छु, बुवा–आमाले एकेडेमीमा ल्याउने–लैजाने गर्नुहुन्छ ।’ क्रिकेटमा लगाव भएकाले काठमाडौंको मूलपानी रंगशालामा पुगेर सोमपालको खेल हेरेको उनले सुनाए । अहिले उनी आफू अलराउन्डरको रूपमा सिकिरहेको बताउँछन् । ।

‘हामीलाई एकेडेमीमा राम्रो सुविधा छ,’ उनले भने, ‘किट नभएकालाई किटसमेत दिएर प्रशिक्षण दिइन्छ, यसले हामीलाई सिक्ने हौसला मिलिरहेको छ ।’

सिद्धार्थ रंगशालामै रहेको एकेडेमीमा महिला खेलाडीलाई निःशुल्क सिक्ने व्यवस्था छ । यस्तो सुविधा सदुपयोग गर्दै भारतबाट १३ वर्षकी इक्रा खान भैरहवा आएकी छन् । भाडामा कोठामा बसेर आफूले क्रिकेट सिकिरहेको उनले बताइन् ।

‘भारतमा हुर्केको भए पनि मेरा अभिभावक नेपाली हुनुहुन्छ,’ उनले भनिन्, ‘क्रिकेट खेल्नकै लागि उता पढ्दै गरेको स्कुल छाडेर आएकी हुँ ।’ क्रिकेटमा भविष्य देखेकी उनले स्थानीय स्तरमा एकेडेमी हुँदा आफू जस्तो खेलमा रुचि भएकाहरूले राम्रो मौका पाएको बताइन् ।

एकेडेमीमा भर्ना भएका बालबालिकालाई क्रिकेटर दुर्गा सेन र मानबहादुर थापाले प्रशिक्षण दिइरहेका छन् । प्रशिक्षण लिएका खेलाडीले जुनियर लेभलका प्रतियोगिताहरू खेलिसकेका छन् । प्रशिक्षक थापा एकेडेमीका खेलाडीले यू–१२, यू–१६, यू–१९ मा खेलिसकेको र कोही सिनियर टिममा प्रवेश पाउने प्रतीक्षामा रहेको बताउँछन् ।

एकेडेमीले महिला खेलाडीलाई प्रोत्साहन गर्न विनाशुल्क प्रशिक्षण गर्ने व्यवस्था मिलाएको छ । खेलाडीको रुचि र चाहनाअनुसार अभिभावकले मैदानसम्म ल्याइदिने गरेको प्रशिक्षक थापाले बताए । उनका अनुसार रूपन्देहीसहित कपिलवस्तु, पश्चिम नवलपरासी, पाल्पा जिल्लाका खेलाडी प्रशिक्षणमा छन् ।

रूपन्देही जिल्ला क्रिकेट संघका अध्यक्ष हरि थापाले गत वर्षदेखि सुरु रूपन्देही क्रिकेट एकेडेमीमा १ सय ५० बढी प्रशिक्षार्थी रहेको बताए । लुम्बिनी प्रदेश सरकार, स्थानीय पालिका र व्यावसायिक प्रतिष्ठानको सहयोगमा ५० लाख रुपैयाँ खर्चेर बनाइएको एकेडेमीमा इन्डोरतर्फ ६ सिमेन्ट कार्पेट पिच तथा आउटडोरतर्फ २ वटा ग्रास टर्फ पिच छन् ।

‘दुई प्रशिक्षकले बालबालिकाको क्रिकेटप्रतिको रुचिलाई क्रिकेटर बन्न सघाइरहेका छन्,’ उनले भने, ‘हामी रूपन्देहीलाई क्रिकेटको हब मान्छौं, यहाँ खेल्ने जुनियरलाई भोलिको राष्ट्रिय खेलाडी बनाउने हाम्रो लक्ष्य हो ।’ अध्यक्ष थापाले एकेडेमीमा प्रशिक्षण लिइरहेकाले अम्पारिङ, प्राविधिक ज्ञानसमेत हासिल गर्ने भएकाले क्रिकेटभित्र जुन विधामा पनि जान सक्ने गरी सक्षम बनाइने जानकारी गराए ।

यस क्रिकेट मैदानलाई अन्तर्राष्ट्रिय स्तरको खेल खेल्न योग्य मानिएको र एकदिवसीय क्रिकेट खेलाउने पहल भइरहेकाले यहाँ सिक्न पाउनु जुनियकार लागि ठूलो उपलब्धि रहने उनको भनाइ छ । एकेडेमीलाई राष्ट्रियस्तरकै नमुना एकेडेमी बनाइने योजना छ ।

सिने सिर्जनामा कैंची चलाउने सरकारी लहड

सिनेमा कल्पना शक्ति, अभिव्यक्ति स्वतन्त्रता, कला र आधुनिक प्रविधिको उच्चतम सम्मिश्रण हो । यही सबल पक्षकै कारण आज विश्वभरका सिनेमाले आफ्ना दर्शकलाई विस्मयकारी विगतदेखि कल्पनातीत भविष्यसम्मको यात्रा गराउन सकेका छन् । सामान्यतया सिनेमाको उद्देश्यमा मनोरञ्जनलाई नै अग्रपंक्तिमा राख्ने गरिए पनि यसको दायरा चिन्तन, चेतना र चेतावनीसम्मै फैलिएको छ ।

 

विशुद्ध व्यावसायिकतादेखि कलाको प्रचुरता भेटिने सिनेमासम्मको आ–आफ्नै धार निर्माण भएको छ । सिनेमा हेर्न पाइने प्लाटफर्ममा पनि व्यापक विस्तार भइसकेको छ । यद्यपि सिनेमा उद्योग जति फैलिएको छ, बिनाअवरोध नै फैलिएको भने होइन, अनुदारवादी शासक र शक्तिकेन्द्रका कैंचीका चोट सहेर फैलिएको हो । आफ्ना हित र स्वार्थको सेवा नगर्ने सिनेमालाई विभिन्न बहानामा अवरोध गर्ने प्रवृत्ति अद्यापि छ । सरकारले वैशाख १४ मा राष्ट्रिय सभामा दर्ता गराएको ‘चलचित्रसम्बन्धी कानुनलाई संशोधन र एकीकरण गर्न बनेको विधेयक’ त्यस्तै प्रवृत्तिको पछिल्लो सन्दर्भ हो । विधेयकका कैयौं प्रावधानले ऐनमा पनि निरन्तरता पाएमा सिनेमा क्षेत्र प्रतिबन्ध र प्रतिशोधले आहत हुनेछ । तसर्थ विधेयकका विवादित प्रावधानमाथि पुनर्विचार गर्न सरकार तयार हुनुपर्छ । सांसद र सिनेमा उद्योगका सरोकारवालाले त्यसका निम्ति पहल गरिराख्नुपर्छ ।

विधेयकमा केही दफा छन्, जो विवादमा परेका छन् र सरकारको नियन्त्रणकारी मनस्थिति पनि प्रतिबिम्बित गर्छन् । विधेयकको दफा ५ (४) मा केही सर्तसहित चलचित्र विकास बोर्डका ‘अध्यक्षलाई नेपाल सरकारले र सदस्यलाई मन्त्रालयले जुनसुकै बखत पदबाट हटाउन सक्ने’ उल्लेख छ । त्यस्तै, ६ (२) मा ‘बोर्डले दीर्घकालीन योजना, वार्षिक कार्यक्रम तथा बजेट स्वीकृत गर्नुभन्दा पहिले मन्त्रालयको सहमति लिनुपर्नेछ’ भनिएको छ । यस्तो बोर्डले चलचित्र क्षेत्रको विकास, विस्तार, प्रवर्द्धन र नियमन गर्नेभन्दा पनि सञ्चार मन्त्रालयको शाखाका रूपमा आदेश पालक बन्ने सम्भावना ज्यादा छ । विधेयकको दफा १७ को उपदफा १ मा ‘डिजिटल प्लाटफर्ममार्फत चलचित्र वा चलचित्रजन्य सामग्रीको प्रदर्शन गर्न चाहे त्यस्तो प्लाटफर्म, व्यक्ति वा निकायले चलचित्र विकास बोर्डमा इजाजत लिनुपर्ने’ व्यवस्था गरिएको छ । दफा ४३ को उपदफा ३ मा इजाजतपत्र नलिई डिजिटल प्लाटफर्ममार्फत चलचित्र वा चलचित्रजन्य सामग्री प्रदर्शन गरे १० लाख रुपैयाँसम्म जरिवाना हुने प्रावधान छ । सरकार चलचित्रमा मात्रै होइन, प्रविधिको विकाससँगै उपलब्ध विश्वव्यापी प्लाटफर्ममा समेत नियन्त्रण गर्न खोज्दै छ भन्ने प्रस्ट हुन्छ ।

फिल्मकर्मीहरूले नेपालमा अभ्यास हुँदै आएको सेन्सरप्रति असन्तुष्टि जनाइरहेको पृष्ठभूमिमा विधेयकले पनि सेन्सरलाई अनिवार्य गरेको छ । दफा २७ मा चलचित्रको प्रदर्शनअघि जाँच समितिबाट जाँच गराउनुपर्ने व्यवस्था गरिएको छ । दफा २८ मा जाँचबुझ समितिको व्यवस्था गरिएको छ । समितिमा सञ्चार मन्त्रालयका सहसचिव अध्यक्ष हुनेछन् । त्यस्तै सदस्यहरूमा गृह मन्त्रालयका प्रतिनिधि, चलचित्र क्षेत्रका अनुभवी व्यक्ति (दुई जना), बोर्डका प्रतिनिधि हुनेछन् । सञ्चार मन्त्रालयका प्रतिनिधि सदस्य सचिव हुनेछन् । यसरी सरकारी हाकिमहरूको अड्डाले विधेयकको दफा ३० (४) अनुसार कुनै चलचित्रलाई प्रदर्शन अनुमति नदिन सक्ने अधिकार पाउनेछन् । संघ वा प्रदेश सरकारले समेत चलचित्र प्रदर्शनमा रोक लगाउन सक्ने व्यवस्था विधेयकमा छ ।

विधेयकमा सिनेमालाई सिर्जनात्मक शक्ति मान्ने स्वाभाविक उदारता देखाइएको छैन । बरु शान्ति सुरक्षामा खलल पुर्‍याउने, सदाचार वा नैतिकताको प्रतिकूल हुने, मानहानि गर्ने, अदालतको अवहेलना गर्ने, हिंसालाई प्रोत्साहन गर्ने, अपराध गर्न दुरुत्साहन गर्ने भय बोकेको पाइन्छ । अर्कोतर्फ दर्शकको विवेकको सम्मान गरिएको पाइँदैन । बरु ‘सिनेमा हेरे बिग्रिन्छन्’ मानसिकताबाट बन्देजका प्रावधान रचिएको देखिन्छ । कोही पनि व्यक्ति सिनेमा निर्माताप्रतिको विश्वास, मन पर्ने कलाकारको अभिनय, सिनेमाका कथा तथा समीक्षा जस्ता अनेकौं पक्ष केलाएर सिनेमा हेर्न तयार हुन्छन् । सिनेमा हेर्ने उपक्रम व्यक्ति स्वयंको छनोट हो । आफ्नो छनोटप्रति वयस्क व्यक्ति स्वयं नै जिम्मेवार हुन्छन् । यहाँ सरकारले आफ्नो निर्णायक भूमिका खोज्ने काम नै असान्दर्भिक छ । सिर्जना गर्ने पक्ष र त्यसबाट लाभान्वित हुने पक्षबीचको दोहोरो सम्बन्धलाई सहजीकरण गर्नुको सट्टा अवरोध र अविश्वास गर्ने कामबाट सरकार बाहिरिनुपर्छ ।

फिल्मकर्मीको सबैभन्दा ठूलो डर नै सेन्सर बोर्डप्रति हुने गरेको छ । किनकि, सेन्सर बोर्डले आफ्नो शक्ति देखाउने गर्दा कैयौं सिनेमाका अति महत्त्वपूर्ण दृश्य वा संवाद झिक्न बाध्य पारिएका छन् । यसो गर्नका लागि सार्वजनिक ढंगबाट औचित्य स्थापित हुने तर्क पनि दिने गरेको पाइँदैन । बरु सेन्सर बोर्डका सदस्यहरूका राजनीतिक झुकाव र सिनेमाको विश्वव्यापी प्रचलनप्रतिको कमजोर बुझाइ अभिव्यक्त हुने गरेको छ । यसैकारण सेन्सर खेपेका कैयौं सिनेमाको लय भत्किने गरेका छन् । विकल्पमा, सिनेमा प्रदर्शन भइसकेपछि बहस गर्न सकिन्छ । खराब भए आलोचना गर्न सकिन्छ । ठूलो संख्याका दर्शकले गर्ने मूल्यांकन वस्तुनिष्ठ हुन्छ । दायरा पनि फराकिलो हुन्छ । तर कर्मचारी वृत्त वा राजनीतिक निकटताका आधारमा सेन्सर बोर्डमा पुगेको सानो समूहले गर्ने विश्लेषण साँघुरो र पूर्वाग्रही हुन सक्छ, हुँदै आएको छ । त्यसैले सेन्सर बोर्डलाई फिल्म बुझेका वा यस क्षेत्रमा आबद्धहरूको संस्था बनाउने हो भने पनि धेरै हदसम्म सुधार हुन सक्छ । अभिव्यक्ति स्वतन्त्रतालाई सम्मान गर्ने कैयौं मुलुकमा उमेरका आधारमा फिल्मको वर्गीकरण गरेको पाइन्छ । नेपालमा पनि त्यस्तो अभ्यास अपनाउन सकिन्छ ।

अनावश्यक सेन्सरले फिल्म निर्माताले फिल्ममार्फत आफूलाई जसरी अभिव्यक्त गर्न चाहेको हो, जुन विषय जसरी भन्न चाहेको हो, त्यसरी भन्न पाउँदैनन् । विभिन्न जात, धर्म वा समुदायमा प्रचलित भाषा वा दृश्यको सौन्दर्य कटौतीमा पर्न सक्छन् । मुख्यतः सेन्सरलाई कठोर बनाउने हो भने सिनेमा निर्माण गर्दै गर्दा संविधानप्रदत्त अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताको उपयोगभन्दा पनि कानुनले निर्धारण गरेका बन्देजबाट स्व–नियन्त्रित हुनुपर्ने बाध्यता सिर्जना गर्छ । लोकतन्त्रले व्यक्ति र समूहको सिर्जनात्मक क्षमतामा विश्वास गर्नुपर्छ । त्यसका निम्ति सहजीकरण र उत्प्रेरित गर्नुपर्छ ।

यस्तो छ आजको विदेशी मुद्राको विनिमयदर

काठमाडौँ — नेपाल राष्ट्र बैङ्कले आजका लागि विदेशी मुद्राको विनिमयदर निर्धारण गरेको छ । निर्धारित विनिमयदर अनुसार अमेरिकी डलर एकको खरिददर १३४ रूपैयाँ ८० पैसा र बिक्रीदर १३५ रूपैयाँ ४० पैसा कायम भएको छ ।

 

यस्तै, युरोपियन युरो एकको खरिददर १५२ रूपैयाँ ७० पैसा र बिक्रीदर १५३ रूपैयाँ ३८ पैसा, युके पाउन्ड स्ट्रर्लिङ एकको खरिददर १८० रूपैयाँ १४ पैसा र बिक्रीदर १८० रूपैयाँ ९४ पैसा, स्विस फ्र्याङ्क एकको खरिददर १६३ रूपैयाँ ४० पैसा र बिक्रीदर १६४ रूपैयाँ १३ पैसा कायम गरिएको छ ।

अष्ट्रेलियन डलर एकको खरिददर ८७ रूपैयाँ ०५ पैसा र बिक्रीदर ८७ रूपैयाँ ४४ पैसा, क्यानेडियन डलर एकको खरिददर ९७ रूपैयाँ ५८ पैसा र बिक्रीदर ९८ रूपैयाँ ०१ पैसा, सिङ्गापुर डलर एकको खरिददर १०४ रूपैयाँ ५६ पैसा र बिक्रीदर १०५ रूपैयाँ ०२ पैसा निर्धारण गरिएको नेपाल राष्ट्र बैंकले जनाएको छ ।

त्यस्तै, केन्द्रीय बैंकले जापानी येन १० को खरिददर नौ रूपैयाँ ४३ पैसा र बिक्रीदर नौ रूपैयाँ ४७ पैसा, चिनियाँ युआन एकको खरिददर १८ रूपैयाँ ६८ पैसा र बिक्रीदर १८ रूपैयाँ ७६ पैसा, साउदी अरेबियन रियाल एकको खरिददर ३५ रूपैयाँ ९४ पैसा र बिक्रीदर ३६ रूपैयाँ १० पैसा, कतारी रियाल एकको खरिददर ३६ रूपैयाँ ९८ पैसा र बिक्रीदर ३७ रूपैयाँ १५ पैसा तोकेको छ ।

केन्द्रीय बैङ्कका अनुसार थाई भाट एकको खरिददर चार रूपैयाँ १३ पैसा र बिक्रीदर चार रूपैयाँ १५ पैसा, युएई दिराम एकको खरिददर ३६ रूपैयाँ ७० पैसा र बिक्रीदर ३६ रूपैयाँ ८६ पैसा, मलेसियन रिङ्गेट एकको खरिददर ३१ रूपैयाँ ८५ पैसा र बिक्रीदर ३१ रूपैयाँ ९९ पैसा निर्धारण भएको छ ।

यसैगरी, साउथ कोरियन वन १०० को खरिददर नौ रूपैयाँ ७६ पैसा र बिक्रीदर नौ रूपैयाँ ८१ पैसा, स्विडिस क्रोनर एकको खरिददर १४ रूपैयाँ ०१ पैसा र बिक्रीदर १४ रूपैयाँ ०७ पैसा र डेनिस क्रोनर एकको खरिददर २० रूपैयाँ ४६ पैसा र बिक्रीदर २० रूपैयाँ ५५ पैसा तोकिएको छ ।

राष्ट्र बैङ्कले हङकङ डलर एकको खरिददर १७ रूपैयाँ ३९ पैसा र बिक्रीदर १७ रूपैयाँ ४७ पैसा, कुवेती दिनार एकको खरिददर ४३९ रूपैयाँ ६९ पैसा र बिक्रीदर ४४१ रूपैयाँ ६५ पैसा, बहराइन दिनार एकको खरिददर ३५७ रूपैयाँ ५५ पैसा र बिक्रीदर ३५९ रूपैयाँ १४ पैसा, ओमनी रियाल एकको खरिददर ३५० रूपैयाँ १३ पैसा र बिक्रीदर ३५१ रूपैयाँ ६९ पैसा रहेको छ ।

यस्तै, भारतीय रूपैयाँ १०० को खरिददर १६० रूपैयाँ र बिक्रीदर १६० रूपैयाँ १५ पैसा तोकिएको छ ।

राष्ट्र बैङ्कले यो विनिमयदरलाई आवश्यकतानुसार जुनसुकै समयमा पनि संशोधन गर्न सकिने जनाएको छ । वाणिज्य बैङ्कले तोक्ने विनिमयदर भने खुलाबजारका आधारमा फरक हुनसक्ने र अद्यावधिक विनिमयदर केन्द्रीय बैङ्कको ‘वेबसाइट’मा उपलब्ध हुने जनाइएको छ ।

सामान्य अंकले बढ्यो नेप्से

काठमाडौँ — पछिल्ला पाँच कारोबार दिन निरन्तर घटिरहेको सेयर कारोबार मापक नेप्से परिसूचक मंगलबार १.०३ अंकले बढेको छ । सोमबारको तुलनामा नेप्से शून्य दशमलव शून्य तीन बिन्दुले बढेर २६११.४३ बिन्दुमा उक्लिएको हो । वैशाख १५ यता नेप्से निरन्तर घटिरहेको छ ।

 

मंगलबार १२० कम्पनीको सेयर मूल्य बढ्यो भने १२६ कम्पनीको मूल्य घट्यो । उक्त दिन ८० हजार ५४ पटकको सेयर किनबेचबाट ८ अर्ब ७४ करोड ७६ लाख ६८ हजार रुपैयाँको कारोबार भएको छ ।

कुल २ करोड ५ लाख ४२ हजार ७ सय ६४ कित्ता सेयर किनबेच भए । व्यापार, निर्जीवन बिमा, उत्पादन तथा प्रशोधन, जीवन बिमा र जलविद्युत्बाहेक सबै उपसमूह घटे । व्यापार ९०.६७, निर्जीवन बिमा ७०.१६, जलविद्युत् ४८.७५, उत्पादन तथा प्रशोधन २१.०७ र जीवन बिमा १६.९४ अंकले बढे ।

घट्ने उपसमूहमा फाइनान्स, विकास बैंक, बैंकिङ, होटल तथा पर्यटन, लघुवित्त, लगानी, सामूहिक लगानी कोष र अन्य उपसमूह छन् । नेपाल माइक्रो इन्स्योरेन्स कम्पनीको सेयर मूल्य १० प्रतिशतले बढेर सर्किट ब्रेक लाग्यो । क्रेस्ट माइक्रो लाइफ इन्स्योरेन्सको ९.९९, ओम मेगाश्री फर्मासिटिकल्सको ९.९८, रिडी पावर कम्पनीको ९.६० र बुटवल पावर कम्पनीको सेयर मूल्य ७.१९ प्रतिशतले बढ्यो ।

विन नेपाल लघुवित्तको सेयर मूल्य १० प्रतिशतले घटेर सर्किट ब्रेक लाग्यो । हिमालयन पावर पार्टनरको ५.१८, सप्तकोशी विकास बैंकको ५.१५, लक्ष्मी भ्यालु फन्ड–२ को ४.३३ र सनराइज बैंक डेबेन्चर २०८३ (१०.२५ प्रतिशत) को सेयर मूल्य ४.१६ प्रतिशतले घट्यो ।

कारोबार रकमका आधारमा सानिमा माई हाइड्रोपावर, ङादी ग्रुप पावर, राधी विद्युत् कम्पनी, युनिभर्सल पावर कम्पनी र अरुण भ्याली हाइड्रोपावर डेभलपमेन्ट अघि रहे ।

सानिमा माई हाइड्रोपावरको ९२ करोड ८९ लाख ६२ हजार, ङादी ग्रुप पावरको ६७ करोड ३२ लाख ३ हजार, राधी विद्युत् कम्पनीको ३८ करोड २२ लाख, युनिभर्सल पावर कम्पनीको ३६ करोड ११ लाख र अरुण भ्याली हाइड्रोपावर डेभलपमेन्टको ३२ करोड ७० लाख ६० हजार रुपैयाँको सेयर कारोबार भएको छ ।

युवा संघको दसौं महाधिवेशन जेठ दोस्रो साता पोखरामा

कास्की — एमालेको जनसंगठन राष्ट्रिय युवा संघ नेपालको दसौं महाधिवेशन जेठ दोस्रो साता पोखरामा हुने भएको छ ।

जेठ ९ देखि ११ गतेसम्म पोखरा सभागृहमा आगामी महाधिवेशन हुने संघले मंगलबार पत्रकार सम्मेलनमार्फत जानकारी दिएको हो । देशभरबाट करिब २ हजार जना प्रतिनिधि महाधिवेशनमा सहभागी हुने अध्यक्ष क्षितिज थेबेले जानकारी दिए ।

महाधिवेशनबाट अध्यक्ष, २ जना उपाध्यक्ष, महासचिव, उपमहासचिव र ४ जना सचिवसहित १ सय ५१ सदस्यीय कमिटी निर्वाचित हुनेछन् । वर्तमान अध्यक्ष थेबेले अध्यक्षमा नदोहोरिने र पार्टी राजनीतिमा सक्रिय हुने आन्तरिक तयारी गरेका छन् । भावी अध्यक्षमा उपाध्यक्षद्वय मीनराज गुरुङ, प्रवक्तासमेत रहेका अर्का उपाध्यक्ष कृष्णहरि केसी, महासचिव सुमन पुरी प्रमुख दाबेदार छन् ।

महाधिवेशनको पार्टी अध्यक्ष एवं प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले उद्घाटन गर्ने तयारी छ ।

प्रहरी सहायक निरीक्षकको लडेर मृत्यु

धनकुटा — जिल्ला प्रहरी कार्यालय धनकुटामा कार्यरत सहायक प्रहरी निरीक्षकको लडेर मृत्यु भएको छ । मृत्यु  हुनेमा जिल्ला प्रहरी कार्यालयमा कार्यरत ४४ वर्षीय प्रेमबहादुर कटुवाल रहेको जिल्ला प्रवक्ता डीएसपी ओमप्रकाश खनालले बताए । सुनसरी इटहरी उपमहानगरपालिका-२० स्थित धनपुरी टोलमा बनाउँदै गरेको आफ्नै घरको छतमा पानी हाल्ने क्रममा लडेर उनको मृत्यु भएको हो ।

गत आइतबार २ तला माथिबाट लडेका कटुवालको टाउकोमा गम्भीर चोट लागेको थियो । उनको आर्या न्युरो हस्पिटल विराटनगरमा उपचारका क्रममा मृत्यु भएको डीएसपी खनालले बताए ।

इलाका प्रहरी कार्यालय दरबन्दी रहेका उनी जिप्रकामा कार्यरत थिए । उनी घर निर्माणकार्यका लागि ७ दिनको घरबिदा गएका थिए ।

त्रियुगा नदीले बस बगायो

उदयपुर — उदयपुरको चौदण्डीगढी नगरपालिका–५ सिवाईस्थित त्रियुगा नदीले सप्तरीमा जन्ती पुर्‍याएर फर्किदै गरेको बस बगाएको छ । नदीमाथि हृयुम लगाएर अस्थायी रुपमा संचालन भइरहेको सडक सोमबार बेलुका परेको पानीले कमजोर बनेपछि सिवाईबाट बेल्टार आउँदै गरेको को १ ख ४७५३ नम्बरको बस बगेको थियो ।

 

सोमबार राति नदीबाट बस निकाल्न प्रयास गरिए पनि संभव नभएपछि मंगलबार बिहान नदीको भेल बाढीले हृयुम पाईपसहित बस बगाएको जिल्ला प्रहरी कार्यालय उदयपुरका प्रहरी उपरीक्षक हरिहरनाथ योगीले बताए । त्रियुगा नदीमा सोमबार राति एक्कासी बस भासिँदै गएपछि बस चालक चौदण्डीगढी नगरपालिका–५ सिवाईका ३८ वर्षीय ईश्वर खत्रीले हाम फालेर ज्यान जोगाएका थिए ।

बस ईलाका प्रहरी कार्यालय सुन्दरपुरबाट खटिएको प्रहरी टोलीको नेतृत्वमा सोमबार दिउँसो क्रेनको सहायताले निकाल्ने प्रयास गरिएकोमा असफल भएको ईलाका प्रहरी कार्यालय बेल्टारका प्रहरी निरिक्षक बबिन राईले बताए ।

चौदण्डीगढी–५ सिवाई र बेलहा जोड्न अस्थायी रुपमा लगाइएको हृयुम पाईप बेमौसमी बाढीले बगाएपछि बेल्टारसँगको सिधा सम्पर्क टुटेको छ । बाढीले ह्युमपाइप बगाएपछि सुन्दरपुर, हडिया, बेल्हालगायत चौदण्डीगढी नगरपालिकाका ५, ९ र १० नं. वडाका करिब २० हजार नागरिकलाई बेल्टार आउजाउ गर्न समस्या भएको छ ।

‘हिउँदमा जसोतसो अस्थायी रुपमा हृयुम पाइप राखेर सवारी संचालन हुँदै आएको थियो, त्यो पनि त्रियुगा नदीको बाढीले हृयुमपाइपसहित स्थायी बाटो बगायो,’ चौदण्डीगढी नगरपालिका–१० का वडाध्यक्ष धर्मेन्द्रकुमार खड्काले बताए । उनले भने, ‘अब बेल्हा, हडिया, सुन्दरपुरका बासिन्दाहरु बेल्टार पुग्न गाईघाट हुँदै ४१ किलोमिटर घुम्नुपर्ने भयो ।’

Triyuga river washed away the bus

त्रियुगा नदीले बगाएको पक्कीपुल २०७८ असार १९ गतेको बाढीले क्षतिग्रस्त बनाएदेखि हालसम्म पुनःनिमाण सुरु भएको छैन । जसकारण यसपालीको बर्षामा पनि त्यसक्षेत्रका नागरिकले सास्ती पाउने निश्चित छ । ०६७ सालमा निर्माण सुरु भएको मोटरेबल पक्की पुल भत्किएको तीन वर्ष भइसक्दासमेत पुनःनिर्माणको सुरसार छैन ।

नेपाल सरकारको ११ करोड २७ लाख लागतमा १३ स्पान, ३०७ मिटर लम्बाई र साढे पाँच मिटर चौडाई रहनेगरी महालक्ष्मी/लोकप्रिय जेभीले बनाएको पुल भत्किएदेखि अलपत्र अवस्थामा छ । २ वर्ष ८ महिनापछि सरकारले ठेक्का सम्झौता रद्द गरेपछि यसवर्ष पुल बनाउने काम सुरु नहुने गाईघाट दिक्तेल सडक योजनाका प्रमुख (डिई) पशुपति ज्ञवालीले बताए । उनका अनुसार पुल छिटो निर्माण सम्पन्न गर्न ठेकेदार कम्पनीलाई पटक-पटक ताकेता गर्दा पनि काम पूरा नगरेकाले ठेक्का तोडिएको हो ।

पुल भत्केको केही दिनपछि नै डिभिजन सडक सुपरीवेक्षण तथा अनुगमन कार्यालय दमक, पुल महाशाखा र पुल सेक्टर १ धरानबाट संयुक्त प्राविधिक टोली आएर स्थलगत अनुगमन गरी फर्केको थियो । तर, अध्ययन टोली फर्केर प्रतिवेदन बुझाउन नपाउँदै १५ दिनपछि साउन २ गतेको अविरल वर्षपछिको बाढीले थप २ पिल्लर भाँचेपछि पुलको तेस्रो स्पान पनि भत्केको थियो ।

५ पिलर र ३ स्पान बाढीले भत्काउँदा ४ वटा स्ल्याब भाँचिएर पुल कामै नलाग्ने अवस्थामा पुगेको छ । तर यत्तिका समयसम्म पुल मर्मत गर्ने वा नयाँ बनाउने भन्नेबारे सरकार अन्योलमै छ । १५ वर्षसम्म पुल निर्माण सम्पन्न नहुँदा बेल्टारबजार आवतजावतमा निकै समस्या खेप्नु परेको चौदण्डीगढ–१० हडियाका रामु चौधरीले गुनासो गरे ।

पुल क्षतिग्रस्त भएको यति धेरै समय बितिसक्दा पनि पुनःनिर्माण नहुनु भौतिक पूर्वाधार मन्त्रालय र सडक विभागकै बेवास्ता भएको चौदण्डीगढी नगरपालिकाका प्रमुख कालुमान लामाले बताए ।

संक्रमणकालीन न्याय आयोगका पदाधिकारी छनौट प्रक्रियाप्रति मानवअधिकारवादी समुदायको असहमति

Highlights

  • छनौट प्रक्रियालाई तत्काल स्थगित गरेर सूची पुनरावलोकन नगरे समानान्तर आयोग बनाउने मानवअधिकारवादीहरुको चेतावनी
  • ‘बुधबार र बिहीबार १२–१२ जनाको अन्तरवार्ता लिँदैछौं, शुक्रबार बाँकी १० को अन्तर्वार्ता लिएपछि योग्यताका आधारमा छिट्टै नै पदाधिकारी नियुक्तीको सिफारिस गर्नेछौःं सिफारिस समितिका अध्यक्ष पूर्व प्रधानन्यायाधीश ओमप्रकाश मिश्र

काठमाडौँ — अन्तिम चरणमा पुगेको संक्रमणकालीन न्याय आयोगका पदाधिकारी छनौट प्रक्रियाप्रति असहमति जनाउँदै त्यसलाई तत्काल स्थगित गर्न मानवअधिकारवादी समुदायले सरकारलाई आग्रह गरेका छन् । चौंतिस महिनादेखि रिक्त सत्य निरुपण तथा मेलमिलाप आयोग र वेपत्ता पारिएका व्यक्तीहरुको अनुसन्धान आयोगका पदाधिकारीको नियुक्तीका लागि गठित सिफारिस समितिको संक्षिप्त सूचीमा परेका ३४ उम्मेदवारहरुको अन्तर्वार्ता सुरु हुने अघिल्लो दिन मंगलबार मानवअधिकारवादी दश संस्थाले संयुक्त विज्ञप्ती जारी गर्दै त्यस्तो आग्रह गरेका हुन् ।

पदाधिकारी छनौट प्रक्रिया तत्काल स्थगित नगरे समानान्तर सत्य आयोग गठन गर्ने चेतावनी समेत उनीहरुले दिएका छन् । सिफारिस समितिले दलीय भागवण्डालाई प्रश्रय दिने गरी संक्षिप्त सूची तयार पारेको र पहिल्यै निर्धारित व्यक्तीहरुलाई नियुक्त गर्ने मनसायले अपारदर्शीता ढंगले सिफारिस प्रक्रिया अघि बढाएको भन्दै उनीहरुले सूची पुनरावलोकन गर्न माग समेत गरेका छन् ।

समितिले भने पूर्व निर्धारित तालिका अनुसार संक्षिप्त सूचीमा छानिएका ३४ उम्मेदवारको अन्तर्वार्ता बुधबारदेखि शुरु हुने जनाएको छ । ‘हामी बुधबार र बिहीबार १२–१२ जनाको अन्तरवार्ता लिँदैछौं’ सिफारिस समितिका अध्यक्ष पूर्व प्रधान न्यायाधीश ओमप्रकाश मिश्रले भने, ‘शुक्रबार बाँकी १० को अन्तर्वार्ता लिएपछि योग्यताका आधारमा छिट्टै नै पदाधिकारी नियुक्तीको सिफारिस गर्नेछौं ।’

दुई महिनाभित्र कार्य सम्पन्न गर्ने गरी गठित समितिको म्याद जेठ १३ गते सकिने भए पनि त्यस अघि नै सिफारिस गर्ने समितिको तयारी छ । उनका अुनसार जेठ लाग्नु अघि नै समितिले सिफारिस गरिसक्नेछ । सिफारिस प्रक्रियामा संलग्न उच्च स्रोतका अनुसार सत्य निरुपण तथा मेलमिलाप आयोगको अध्यक्ष कांग्रेस र बेपत्ता आयोगको अध्यक्ष एमालेको उम्मेदवार हुने गरी शीर्ष नेताहरुबीच सहमती भइसकेको छ ।

एमाले अध्यक्ष भएको आयोगमा कांग्रेसका दुई सदस्य र कांग्रेस अध्यक्ष भएको आयोगमा एमालेका दुई सदस्य रहने तथा बाँकीमा माओवादीका एक एक सदस्य रहने सहमती भएको स्रोतको भनाइ छ । ‘तर यसमा माओवादी मानिरहेको छैन, त्यसमाथि पीडितका तर्फबाट पनि प्रतिनिधित्व हुनु पर्ने भन्ने कुरा आएको छ’ उनले भने, ‘त्यसो भयो भने शीर्ष सहमतीमा केही हेरफेर हुन पनि सक्छ, तर सिफारिस भने हुन्छ ।’

पीडित तथा नागरिक समाजका प्रतिनिधिको समूहले प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली, नेपाली कांग्रेसका सभापती शेरबहादुर देउवा र माओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाललाई सोमबार भेटेर दुबै आयोगहरुमा भागवण्डा नगर्न र पीडितका प्रनितिधि पनि समावेश गर्न आग्रह गर्दै ज्ञापन पत्रसमेत बुझाएका थिए ।

त्यस क्रममा देउवाले पीडितहरुलाई आयोगमा पठाउनका लागि आफ््ना तर्फबाट नाम दिन आग्रह समेत गरेका थिए । तर, यो समग्र प्रक्रिया सुरुदेखि नै विथोलिएकाले यसलाई विश्वसनीय बनाउन अन्तर्वार्ता लिने कामलाई स्थगित गर्नु पर्ने र नामावली पुनरावलोकन गर्नु पर्ने मानवअधिकारवादी संस्थाहरुले माग गरेका छन् ।

यसअघि गत वैशाख १८ मा द्वन्द्वपीडित समुदायका ३६ संस्थाले सार्वजनिक ‘खबरदारी’ जारी गरी छनौट प्रक्रियामा पारदर्शिता, पीडितको सहभागिता र विश्वसनीयताको माग गरेका थिए ।

उनीहरुको मागलाई अनदेखा गर्न नहुने भन्दै एड्भोकेसी फोरम नेपाल, एम्नेस्टी इन्टरनेशनल नेपाल, जवाफदेहिता निगरानी समिति, अनौपचारिक क्षेत्र सेवा केन्द्र (इन्सेक), न्याय तथा अधिकार संस्था नेपाल (जुरी नेपाल), नेपाल मानव अधिकार संगठन (हुरोन), लिगल एड एन्ड कन्सल्टेन्सी सेन्टर नेपाल, ह्युमन राइट्स एन्ड जस्टिस सेन्टर, भोइसेस अफ विमेन मिडिया र कलेक्टिभ क्याम्पेन फर पीस (कोक्याप) ले छनोट प्रक्रिया तत्काल अघि नबढाउन समितिलाई चेतावनी दिएका हुन् । उनीहरूले संक्रमणकालीन न्याय प्रक्रिया पीडित–केन्द्रित नभए सफल हुन नसक्ने भन्दै सुरुदेखिको प्रक्रिया निश्पक्षताकासाथ अघि बढाउन माग गरेका छन् ।

पदाधिकारी छनौटका नाममा पटक–पटक एउटै व्यक्तिहरूलाई राखी सिफारिस समिति गठन गरिनु, पुरानै ढर्रामै छनौट प्रक्रिया अगाडि बढाइनु, र प्रक्रिया विश्वसनीय र पारदर्शी बनाउनेभन्दा झन् यान्त्रिक र कर्मकाण्डी बनाउने काम भएकाले पीडितहरु ससंकित बन्न पुगेको उनीहरुको जिकिर छ । समितिले उपयुक्त व्यक्तिको सक्रियतापूर्वक खोजी नगरी दलीय भागबण्डाको आधारमै नाम सिफारिस गर्न लागेकाले छनौट प्रक्रियाप्रति पीडित समुदायको विश्वास र भरोसा टुट्दै गएको उनीहरुको दाबी छ ।

अहिलेको ‘नियन्त्रित र देखावटी प्रक्रिया’ निरन्तर अघि बढाइए त्यसविरुद्ध पीडित समुदायको नेतृत्व तथा पहलमा वैकल्पिक नागरिक सत्य आयोगको विकल्प अगाडि सार्ने चेतावनीलाई कम नआँक्न पनि उनीहरुले भनेका छन् । ‘अर्थपूर्ण परामर्श, संवाद तथा वार्ताका माध्यमबाट द्वन्द्वपीडित समुदायको गम्भीर खबरदारी, चासो र सरोकारलाई यथोचित रूपमा सम्बोधन गर्न र छनौट प्रक्रियाको विश्वसनीयता सुनिश्चित गर्न आवश्यक तथा उचित सबै उपायहरू अवलम्बन गर्न नेपाल सरकार समक्ष अपिल गर्दछौं’ उनीहरुद्वारा जारी संयुक्त विज्ञप्तीमा भनिएको छ ।

तत्काललाई अन्तरवार्ता स्थगित गरी नयाँ कार्यतालिका सार्वजनिक गर्नु पर्ने, पीडितहरूसँग परामर्श तथा समितिकै पहलमा अध्यक्ष र सदस्यका थप उपयुक्त उम्मेदवारहरू पहिचान गरेर तिनको नाम समेत समावेश गरी छोटो सूची पुनरावलोकनसहित प्रकाशन गर्नु पर्ने, कम्तीमा पीडित, नागरिक समाज र मिडियाका प्रतिनिधिमूलक उपस्थिति सुनिश्चित गरेर आवेदकको अन्तर्वार्ता तथा प्रस्तुतीकरणलाई पारदर्शी बनाउनु पर्ने र समय अपुग हुने अवस्था देखिएमा सरकारले ऐनले दिएको अधिकार प्रयोग गरी बाधा अड्काउ फुकाएर समितिको समय थप गर्नु पर्ने उनीहरुको माग छ ।

आज १० औँ राष्ट्रिय पत्रकारिता दिवस मनाइँदै

काठमाडौँ — आज ‘१०औँ राष्ट्रिय पत्रकारिता दिवस’  विभिन्न कार्यक्रम गरी मनाइँदैछ । गोरखापत्र प्रकाशन भएको दिनको अवसर पारेर वैशाख २४ गते अर्थात् आजको दिनलाई राष्ट्रिय पत्रकारिता दिवस मनाउने गरिन्छ । सरकारले २०७३ सालमा पत्रकारिता दिवस राष्ट्रिय रुपमै मनाउन मान्यता दिएपछि यो दिवस वैशाख २४ गते मनाउन थालिएको हो ।

 

विसं १९५८ वैशाख २४ गतेदेखि साप्ताहिक रुपमा गोरखापत्रको प्रकाशन सुरु भएको हो । सञ्चार तथा सूचना प्रविधि मन्त्रालयका सहसचिव एवं प्रवक्ता गजेन्द्रकुमार ठाकुरले १०औँ पत्रकारिता दिवसले पत्रकारिता जगतलाई प्रोत्साहित र जिम्मेवार पत्रकारिताको विकासका साथै नयाँ पुस्तालाई हौसला र प्रेरणा प्रदान गर्नेमा विश्वास व्यक्त गरे।

उनले राज्यको चौथो अङ्गका रुपमा रहेको पत्रकारिता क्षेत्रको विकास प्रवर्द्धन र यसमा लागेकालाई हौसला प्रदान गर्न पत्रकारिता क्षेत्रमा योगदान गर्ने विशिष्ट व्यक्तिहरुलाई सम्मान गरेर राज्यले कदर गरेको बताए। ‘विश्वसनीय सूचनाको आधार : जवाफदेही पत्रकारिता र सुरक्षित पत्रकार’ भन्ने मूल नाराका साथ पत्रकारिता दिवस मनाइँदैछ ।

पत्रकारिता दिवसको अवसरमा देशभर विभिन्न कार्यक्रम गरिनेछ । सञ्चार तथा सूचना प्रविधि मन्त्रलायको आयोजनामा आज दिउँसो १ बजे राष्ट्रपति भवन शीतल निवासमा विशेष समारोह आयोजना हुँदैछ । त्यस अवसरमा राष्ट्रपति रामचन्द्र पौडेलले पत्रकारिता क्षेत्रमा विशिष्ट योगदान पुर्‍याउने व्यक्तित्वलाई पुरस्कारसहित सम्मान गर्ने कार्यक्रम छ ।

मन्त्रालयका अनुसार सो समारोहमा नेपालको पत्रकारिताका क्षेत्रमा विशिष्ट योगदान पुर्‍याउने दुई जनालाई वरिष्ठ पत्रकार सम्मान प्रदान गरिने छ । पुरस्कारको राशि दुई लाख र कदरपत्र रहेको छ । यस्तै एक लाख र कदरपत्रसहित छ जनालाई राष्ट्रिय पत्रकारिता पुरस्कार प्रदान गरिनेछ ।

पत्रकारिता दिवसका अवसरमा सरकारले निष्पक्ष, उत्तरदायी, व्यावसायिक, खोजमूलक र विश्लेषणात्मक पत्रकारिताका माध्यमबाट राष्ट्रिय हितको प्रवर्द्धन र जनतालाई सुसूचित गराउन योगदान पुर्‍याएका पत्रकार र आमसञ्चारसम्बन्धी संस्थालाई सम्मान गरिने भएको हो ।

पत्रकारिताको माध्यमबाट राष्ट्रिय हितको प्रवर्द्धन र जनतालाई सुसूचित गराउन योगदान पुर्‍याएका पत्रकारलाई प्रोत्साहन र सम्मान स्वरुप हरेक वर्ष प्रदान गरिने राष्ट्रिय पत्रकारिता पुरस्कार र वरिष्ठ पत्रकार सम्मानबाट यसवर्ष सम्मानित व्यक्तिहरुलाई राष्ट्रपति रामचन्द्र पौडेलबाट पुरस्कार एवं सम्मान प्रदान गर्ने कार्यक्रम रहेको मन्त्रालयले जनाएको छ ।

गोरखापत्र संस्थानले ‘गोरखापत्र’ प्रकाशनको १२५औँ वर्ष प्रवेश तथा संस्थानको ६३औँ वार्षिकोत्सवका उपलक्ष्यमा राष्ट्रियसभा गृहमा प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीको उपस्थितिमा कार्यक्रमको आयोजना गर्दैछ ।

२२ महिनायता रोकियो ८९ कम्पनीको आईपीओ : कमिसन मागिएको सामूहिक आरोप, छानबिन हुन्छ कि हुन्न ? सरकारको परीक्षा

Highlights

  • इप्पानका अनुसार १००९.५२ मेगावाट क्षमताका ४३ आयोजना आईपीओ अनुमतिको पर्खाइमा छन्, आईपीओबाट करिब २४ अर्ब उठाउने योजनामा रहेका ४३ वटा जलविद्युत् कम्पनीले ५ प्रतिशत कमिसन उठाएमा १ अर्ब २० करोड रुपैयाँ हुन्छ

काठमाडौँ — जलविद्युत् कम्पनीहरूको प्राथमिक सेयर निष्कासन (आईपीओ) का लागि कमिसन मागिएको आरोप लागेपछि नेपाल धितोपत्र बोर्ड (सेबोन) फेरि विवादमा परेको छ । २२ महिनायता करिब ८९ कम्पनीको आईपीओ अनुमति रोकेको बोर्डले ७ प्रतिशतसम्म कमिसन उठाउन बिचौलिया परिचालन गरेको भन्दै जलविद्युत् प्रवर्द्धकहरूले छानबिनको माग गरेका छन् । तर, सेबोन र सरकारले यो मागलाई संवेदनशील रुपमा लिएका छैनन् ।

स्वतन्त्र ऊर्जा उत्पादकको संस्था इप्पानले आईपीओ अनुमतिमा ढिलाइ र बिचौलियाको बिगबिगीले पारेको असरबारे मंगलबार छलफल गरेका छन् । कमिसन माग्ने बिचौलियासँग सामूहिक प्रतिवाद गर्नुपर्ने अवस्था आएको ऊर्जा प्रवर्द्धकहरूको निष्कर्ष छ ।

‘बाहिर भन्न गाह्रो छ । हिजो मात्र तीन जना प्रवर्द्धकसँग कमिसन मागियो, के गरौं भनेर सोध्नुभयो,’ इप्पानका अध्यक्ष गणेश कार्कीले भने, ‘पहिले ३ प्रतिशत भन्ने थियो, अहिले ५ देखि ७ प्रतिशतको कुरा आएको छ । यस्तो हो भने आयोजना बनाउन सकिँदैन ।’

आईपीओबाट करिब २४ अर्ब उठाउने योजनामा रहेका ४३ वटा जलविद्युत् कम्पनीले ५ प्रतिशत कमिसन उठाएमा १ अर्ब २० करोड रुपैयाँ हुन्छ । मापदण्ड पुगेका कम्पनीहरूलाई आईपीओको अनुमति दिनुपर्ने लिखित मागसहित इप्पान सेबोनमा जाने भएको छ ।

‘बिचौलियालाई पूर्ण रूपमा निरुत्साहित गर्नुपर्ने पक्षमा छौं । बोर्डले हाम्रो माग सुनेन भने आन्दोलनमै अघि बढ्नुपर्ने हुन्छ,’ कार्कीले भने, ‘लामो समयदेखि आईपीओ रोकिँदा प्रवर्द्धकहरू पीडामा छन्, कमिसन मागेर थप पीडा दिनु भएन ।’

धितोपत्र बोर्डमा मंगलबारसम्म ८९ कम्पनीले ५६ अर्ब ७ करोड ९३ लाख २७ हजार १ सय ३२ रुपैयाँ बराबरको आईपीओ अनुमतिका लागि आवेदन दिएका छन् । तीमध्ये सबैभन्दा धेरै जलविद्युत् समूहका ४३ कम्पनी छन् । ती कम्पनीले १९ अर्ब ४४ करोड रुपैयाँ बराबरको १९ करोड ३ लाख कित्ता सेयर निष्कासनको अनुमति मागेका छन् । बोर्डमा आवेदन दिएकामध्ये होटल तथा पर्यटनका ९, लगानी समूहका ३, उत्पादन तथा प्रशोधनका १८, फाइनान्स कम्पनी १, लघुवित्त ३ र अन्य क्षेत्रका १२ कम्पनी छन् ।

इप्पानका अनुसार १००९.५२ मेगावाट क्षमताका ४३ आयोजना आईपीओ अनुमतिको पर्खाइमा छन् । ‘बोर्डबाट अनुमति नपाउँदा विद्युत् कम्पनीले आईपीओ र हकप्रद सेयरमार्फत सर्वसाधारणबाट उठाउनुपर्ने २४ अर्ब ८४ करोड रुपैयाँ रोकिएको छ ।

प्रवर्द्धकहरूले थप ४ अर्ब ९६ करोड रुपैयाँ ब्याज बैंकमा तिर्नुपरेको छ,’ उपाध्यक्ष लामाले भने, ‘आयोजनाहरूको लागत बढेर २१ अर्ब ८७ करोड २९ लाख ३३ हजार पुगेको छ । सेयर निष्कासन नहुँदा ५५ अर्ब ५२ करोड ३६ लाख आम्दानी गुमेको छ ।’

उता सार्वजनिक लेखा समितिको निर्देशन भन्दै बोर्डले ९० भन्दा कम नेटवर्थ भएका कम्पनीको आईपीओ रोकेको बताएको छ । तर त्यसभन्दा बढी नेटवर्थ भएका जलविद्युत् आयोजनाको पनि अनुमति रोकिएको लामाको भनाइ छ । ‘रियल नेटवर्थ ९० भन्दा माथि भएका कम्पनीलाई सेयर निष्कासनको अनुमति दिन पटकपटक माग गर्दा पनि पाइएको छैन,’ उनले भने ।

बोर्डले आईपीओको अनुमति नदिएका कारण कम्पनीको लागत बढेर प्रतिमेगावाट २५ करोडभन्दा माथि पुगिसकेको प्रवर्द्धक विजयमोहन भट्टराईले बताए । ‘हाम्रा थुप्रै समस्या छन् । हामी सबै एकसाथ अघि बढेनौं भने भविष्य अँध्यारो छ,’ उनले भने । बोर्डको गतिविधिविरुद्ध निरन्तर संघर्ष गर्न इप्पानले १० सदस्यीय समिति बनाउने निर्णय पनि गरेको छ ।

इप्पान अध्यक्ष कार्कीले आईपीओ अनुमतिका लागि गुहार नमागेको ठाउँ र निकाय नै नरहेको बताए । आईपीओको अनुमति पाउन यो जलविद्युत् प्रवर्द्धकहरूले यो बीचमा राष्ट्रपति रामचन्द्र पौडेल, तत्कालीन प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल, प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली, पूर्वप्रधानमन्त्री शेरबहादुर देउवा, तत्कालीन अर्थमन्त्री प्रकाशशरण महत र वर्षमान पुन, अर्थमन्त्री विष्णु पौडेल, तत्कालीन ऊर्जामन्त्री शक्ति बस्नेत, ऊर्जामन्त्री दीपक खड्का, दलका शीर्ष नेताहरू, संसदीय समितिका पदाधिकारीहरूलाई भेटेका छन् ।

तर, कतैबाट पनि सुनुवाइ नभएको बरु बिचौलिया आएर कमिसन माग्न थालेको उनीहरूको आरोप छ । ‘अहिले फरक (कमिसन) कुरा निस्कियो । त्यसो गर्दा अनुमति पाइने हो भने त झन् भयावहको अवस्था आउँछ,’ इप्पान अध्यक्ष कार्कीले भने, ‘बोर्डले सिधै भनिदिनुपर्‍यो, आईपीओको अनुमति दिने कि नदिने ?’

धितोपत्र बोर्डका अध्यक्ष सन्तोषनारायण श्रेष्ठ भने विद्युत् उत्पादकहरूको आरोपमा सत्यता नभएको दाबी गर्छन् । ‘कमिसनको आरोप के हो, उहाँहरूले बताइदिनुपर्‍यो । यसलाई प्रमाणित गर्न चुनौती दिन्छु । यो सबै नियोजित प्रचार हो, हामी कतै चुकेका छैनौं,’ उनले भने ।

The IPO of 89 companies has been stopped since 22 months: collective accusation of asking for commission, will it be investigated or not? Examination of Govt

धितोपत्र बोर्ड अर्थ मन्त्रालय मातहतको सार्वजनिक संस्थान (पुँजी बजारको नियामक निकाय) हो । बोर्डको कार्यशैलीमा स्वतन्त्र ऊर्जा उत्पादकहरूको संस्थाले खुलेआम उठाइरहेको प्रश्नका सम्बन्धमा कान्तिपुरले जिज्ञासा राख्दा अर्थ मन्त्रालयका प्रवक्ता श्यामप्रसाद भण्डारीले यसबारे कुनै जानकारी वा उजुरी नआएको बताए । ‘त्यस्तो केही आए सम्बन्धित निकाय कानुनअनुसार कारबाहीको भागीदार हुन्छ,’ उनले भने ।

धितोपत्र बोर्ड तत्कालीन अध्यक्ष रमेशकुमार हमालको कार्यकाल २०८० पुस २१ मा सकिएपछि ११ महिनासम्म नेतृत्वविहीन थियो । बोर्डमा अध्यक्ष नहुँदा आईपीओको अनुमति पूरै ठप्प थियो । अध्यक्ष नियुक्तिकै विषयमा कुरा नमिलेका कारण एमाले–माओवादी गठबन्धन टुटेको आरोप पूर्वप्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल र पूर्वअर्थमन्त्री वर्षमान पुनले लगाउँदै आएका छन् ।

एमाले–कांग्रेस गठबन्धनको नयाँ सरकार गठन भएको साढे चार महिनापछि सरकारले सन्तोषनारायण श्रेष्ठलाई बोर्ड अध्यक्षमा नियुक्ति गरेको थियो । उनी अध्यक्ष भएयता विभिन्न क्षेत्रका आठ कम्पनीले सेयर निष्कासन अनुमति पाएका छन् । तर, आईपीओको अनुमति दिने र रोक्ने मापदण्ड पारदर्शी नभएको आरोप छ ।

यो आरोपमा बोर्ड अध्यक्ष श्रेष्ठ भन्छन्, ‘कहिलेकाहीं अघि आएको कम्पनीको मापदण्ड पुगेको हुँदैन, त्यसलाई मापदण्ड पुर्‍याउन आग्रह गरिन्छ । त्यो कम्पनीले मापदण्ड पुर्‍याएर आउँदासम्म अर्को कम्पनीको प्रक्रिया अघि बढाउनुपर्ने हुन्छ ।’

‘कमिसन मागेको पुष्टि गर्न चुनौती दिन्छु’

The IPO of 89 companies has been stopped since 22 months: collective accusation of asking for commission, will it be investigated or not? Examination of Govt

सन्तोषनारायण श्रेष्ठ अध्यक्ष, धितोपत्र बोर्ड

जलविद्युत् प्रवर्द्धकले २२ महिनासम्म पनि आईपीओ अनुमति नपाएको गुनासो गरिरहेका छन्, किन रोक्नुभएको हो ?

म अध्यक्ष भएको पाँच महिना भएको छ । २२ महिनासम्म किन रोकियो भन्ने जवाफ दिन सक्दिनँ । पाँच महिनामा आठ कम्पनीले आईपीओ अनुमति पाएका छन् ।

तपाईं अध्यक्ष नियुक्त हुँदा आईपीओका लागि ८२ कम्पनीको आवेदन थियो, अहिले ८९ पुगेको छ । काम गराइको गति राम्रो हो ?

मापदण्ड नपुगेका कम्पनीले अनुमति पाउँदैनन् । कम्पनीको समग्र सम्पत्ति तथा दायित्व मूल्यांकन (ड्यु डिलिजेन्स अडिट–डीडीए) मा बोर्डले सम्झौता गर्दैन । कम्पनीका लागि सुरुमा मर्चेन्ट बैंकरले डीडीए गरिदिएको हुन्छ । त्यसको प्रतिवेदनलाई बोर्डको संयन्त्रले पनि परीक्षण गर्नुपर्ने हुन्छ । धेरै कम्पनीको डीडीएमा न्यूनतम मापदण्ड नपुगेकाले पनि अनुमति दिन नसकिएको हो ।

बोर्डको प्रमुख उद्देश्य नागरिकको लगानीको सुरक्षा हो । यसकारण प्राप्त आवेदनलाई सूक्ष्म ढंगले अध्ययन, अनुसन्धान र विश्लेषण गर्नुपर्ने हुन्छ । त्यसका लागि समय लाग्छ । कम्पनीहरूले छिटो भन्दैमा मापदण्ड नपुगेकालाई पनि आईपीओ अनुमति दिने भन्ने हुँदैन ।अर्कातिर बोर्डको काम आईपीओ अनुमति दिने मात्र होइन । कम्पनी बढेअनुसार बोर्डको क्षमता अभिवृद्धि भएको छैन । क्षमता अभिवृद्धिका लागि पनि काम गरिरहेका छौं ।

कम्पनीले पेस गरेको डीडीए रिपोर्ट परीक्षण गर्दा सूचक फरक परेकाले आईपीओ अनुमति दिन ढिलाइ हुन पुगेको भन्न खोज्नुभएको हो ?

केही कम्पनीको डीडीए प्रतिवेदनमा केही मापदण्ड पुगेको हुँदैन । त्यस अवस्थामा ती मापदण्ड पूरा गर्न कम्पनीलाई पटक–पटक पत्राचार गरिन्छ । कम्पनीबाट मापदण्ड पुर्‍याएर ल्याउँदा र त्यसलाई बोर्डले पुनः परीक्षण गर्दा समय लाग्छ । उदाहरणका लागि, कतिपयको फाइल अघि आएको हुन्छ तर त्यो कम्पनीको वार्षिक साधारणसभा नै भएको हुँदैन ।

साधारणसभा गर्न त समय लाग्छ । कुनै कम्पनीलाई आईपीओको अनुमति दिँदा बोर्ड विश्वस्त हुनुपर्छ । किनकि जनताको लगानीको विषय हो । यसभन्दा अघि के कसरी भइरहेको थियो, तीनमा प्रश्न उठिरहेको छ । ती सबैलाई बेवास्ता गर्दै हामी अघि बढ्न सक्दैनौं ।

प्रक्रियामा रहेका धेरै कम्पनीमध्ये ८ वटाले मात्रै के आधारमा आईपीओ अनुमति पाए ?

प्राप्त आवेदनलाई समूहगत रूपमा विभाजन गरिएको हुन्छ । सबै क्षेत्रमा समान रूपमा अनुमति दिइन्छ । जलविद्युत् क्षेत्रका धेरै कम्पनी आए भन्दैमा तिनलाई मात्र अनुमति दिने भन्ने हुँदैन । कहिलेकाहीं अघिआएको कम्पनीको मापदण्ड पुगेको हुँदैन, त्यसलाई मापदण्ड पुर्‍याउन आग्रह गरिन्छ । त्यो कम्पनीले मापदण्ड पुर्‍याएर आउँदासम्म अर्को कम्पनीको प्रक्रिया अघि बढाउनुपर्ने हुन्छ । बोर्डमा कुन कम्पनीले कहिले आवेदन दियो, त्यसको रिभ्यु कहिले भयो, कहिले अपुग कागजात मागियो, कहिले अनुमति दिइयो भन्ने सबै विवरण वेबसाइटमा उल्लेख छ । हामीले लुकाएर काम गरेका छैनौं । ती आठ कम्पनीले मापदण्ड पुगेकै कारण अनुमति पाएका हुन् । मापदण्ड नपुगेका कम्पनीलाई अनुमति दिँदा बोर्डमाथि प्रश्न उठ्न सक्छ । प्रश्न उठ्ने काम बोर्डले गर्दैन ।

लामो समयदेखि प्रक्रियामा रहेका कम्पनीलाई छोडेर बोर्डले भर्खर आएका कम्पनीलाई आईपीओ अनुमति दियो भन्ने आरोप छ नि ?

भन्नेले जे पनि भन्छन् । बोर्डको कामकारबाही पारदर्शी ढंगले भएको छ ।

अहिलेसम्म आवेदन दिएका कम्पनीले कहिलेसम्म अनुमति पाउँछन् ?

आईपीओको विषयमा यति समयभित्रै अनुमति दिइसक्छौं भन्ने योजना बनाएका छैनौं । बोर्डको क्षमता कम भएकै हो । अब काम गराइको रफ्तार बढाउँछौं ।

आईपीओ अनुमतिका लागि तपाईंनिकट मानिसले कमिसन मागेको आरोप छ नि ?

यो झूटो आरोप हो । सम्बन्धित निकायलाई पुष्टि गर्न चुनौती दिन्छु । जिम्मेवार निकाय र व्यक्तिले यस्तो ठूलो आरोप लगाउनु खेदजनक छ । म नैतिक रूपमा चुकेको छैन । यस्ता कुरा एकैपटक सञ्चारमाध्यमबाट सुन्दा दुःख लागेको छ ।

महिला कलाकारमाथि डिजिटल हिंसा : किन चुपचाप छन् फिल्मकर्मीका संस्था ?

Highlights

  • एउटा फिल्मकर्मीमाथि नियोजित र व्यक्तिगत आक्रमण भइरहँदा पनि अधिकांश फिल्मकर्मीले भने यसलाई नजरअन्दाज गरिरहेका छन् ।

काठमाडौँ — केही दिनयता अभिनेत्री सुरक्षा पन्तबारे सामाजिक सञ्जालमा अनेक टीकाटिप्पणी भइरहेका छन् । यस्तो टिप्पणीमा फरक मतभन्दा पनि घृणा, आवेग र उत्तेजनात्मक अभिव्यक्ति देखिन्छ । आफूमाथि भइरहेको यस्तो टिप्पणीबारे जानकार भएरै सुरक्षाले फेसबुकमा प्रतीकात्मक कविता लेखेर विरोध जनाइन् । कुरा यतिमै रोकिएन, सुरक्षामाथि भइरहेको आक्रमणबारे टिप्पणी गरेकै आधारमा अभिनेत्री ऋचा शर्मामाथि पनि आक्रमण र घृणा बर्साउन सुरु भएको छ ।

सुरक्षा अभिनित फिल्म ‘खेल’ अहिले प्रदर्शनमा छ । कतिपयले उनको अभिव्यक्तिलाई लिएर फिल्म बहिष्कारको अभियानसमेत चलाइरहेका छन् । ६ दिनअघि कार्यक्रम ‘द प्रकाश सुवेदी शो’मा अन्तर्वार्ताकारले जोडेको प्रसंगमा पूर्वयुवराज पारस शाह र उनका छोरा हृदयेन्द्रबारे केही बताएकै आधारमा उनीमाथि घृणा बर्साउन सुरु भएको थियो । जुन निरन्तर छ ।

एउटा फिल्मकर्मीमाथि नियोजित र व्यक्तिगत आक्रमण भइरहँदा पनि अधिकांश फिल्मकर्मीले भने यसलाई नजरअन्दाज गरिरहेका छन् । आफ्नो फिल्म करिअर र फिल्म व्यवसायमा जोखिम हुन्छ भन्दै उनीहरूले यस्तो व्यक्तिगत आक्रमणविरुद्ध ऐक्यबद्धता जनाएका छैनन् । फिल्मकर्मीहरूको हकहितका लागि खोलिएका सम्बन्धित संस्थाहरूले भने मौनता साँधिरहेका छन् । कतिसम्म भने कलाकारकै हकहितका निम्ति भन्दै खुलेका चलचित्र कलाकार संघ, चलचित्र निर्माता संघ र चलचित्र निर्देशक संघहरू यो सारा परिदृश्यमाथि बेखबरझैं देखिन्छन् ।

केही अभिनेत्रीले भने सुरक्षामाथि साइबर संसारमा भइरहेको आक्रमणबारे प्रस्ट शब्दमा बोल्ने हिम्मत गरेका छन् । अभिनेत्री ऋचाले यसबारे खुलेरै आवाज उठाइन् । उनले सामाजिक सञ्जालमा सुरक्षालाई ढाडस दिँदै लेखिन्, ‘आजभोलि केही मानिसलाई लागिरहेको छ कि तिमीले जे भन्यौ, त्यो सधैं उनीहरूको पक्षमा हुनुपर्छ । तिमीले आफ्नो विचार राख्नु, प्रश्न उठाउनु, असहमति जनाउनु एकदम ठिक कुरा हो । तिमी आफ्नो आवाज हो, अरूको प्रतिध्वनि होइनौ…।’ उनले सुरक्षालाई सम्बोधन गर्दै साँचो बोल्दा कतिलाई रिस उठ्नु र अप्ठयारो लागे पनि त्यो कमजोरी उनीहरूकै भएको उल्लेख गरिन् ।

Digital violence against women artists: Why are the filmmakers' organizations silent?

Hope IVF
Sunrise bank

ऋचाले यति बोलेपछि आक्रमण उनीमाथि पनि सुरु भयो । उनको भनाइमा असहमति राख्ने त सामान्य कुरा भयो, तर घृणाजन्य अभिव्यक्ति दिने काम सुरु भयो । उनलाई केहीले त च्याटमार्फत अश्लील गाली दिँदै घृणाजन्य धम्की दिएका छन् । च्याटमामार्फत अश्लील गाली गर्नेको एकजनाको त ऋचाले च्याटको स्क्रिनसट नै सार्वजनिक गरिदिइन् । जहाँ सार्वजनिक रुपमा पढ्नसमेत नसिकने शब्दहरु लेखिएका छन् ।

ऋचा यतिबेला आक्रमण गर्ने प्रत्येक व्यक्तिविरुद्ध मुद्दा दर्ता गर्ने तयारीमा छिन् । ‘म अहिले थ्रेट दिनेहरूको विवरण खोजिरहेको छु । त्यसमध्ये बाबुराम धिताल र सम्राट ठकुरीका विवरण आइसकेका छन् । अब एउटा उदाहरण सेट गर्न एकदमै जरुरी भइसक्यो । सामाजिक सञ्जालमा तथानाम गाली सुन्न हामीलाई जरुरी छैन,’ उनले कान्तिपुरसँग भनिन् । उनले आफ्नो स्थान बनाइसकेको फिल्म इन्डस्ट्रीका मान्छेलाई त यस्तो गर्छन् भने तिनीहरुले सामान्य केटीहरुलाई कस्तो व्यवहार गर्लान् भनेर प्रश्न गरिन् ।

पटकथाकार सम्पदा मल्लले पनि सुरक्षाको अभिव्यक्तिमाथि समर्थन जनाउँदै उनीप्रति सम्मान बढेको उल्लेख गरिन् । सामाजिक सञ्जालमा लेख्दै भनिन्, ‘म तपाईंमाथि गर्व गर्छु । किनभने तपाईं आफ्नो विचार व्यक्त गर्न डराउनुभएन । तपाईंले प्रमाणित गर्नुभयो कि एक अभिनेत्री केवल मनोरन्जनको साधन होइन । उनको समाजमा महत्त्वपूर्ण भूमिका छ र त्यही कारण गर्दा समाजले उनीहरूलाई आफ्नो समाजका लागि उभिन सेलिब्रिटीको दर्जा दिएको छ ।’

रंगकर्मी आकांक्षा कार्कीले पनि सुरक्षामाथि व्यक्तिगत रुपमा भइरहेको घृणाविरुद्ध आवाज उठाइरहेकी छन् । उनले लेखेकी छन्, ‘हामी सोच्छौं कि हामी समाजको रूपमा प्रगति गरिरहेका छौं तर हरेक दिन हामी पछाडि सरिरहेका छौं । हामीलाई विचार भएकी महिला अझै पनि खतरा हुन्, र यसले मानिसहरूलाई असहज बनाउँदा लाग्छ ।’

‘यदि मानिसहरूले हरेकपटक आफूलाई सेन्सर गर्नुपर्ने, के भन्छन् भनेर गणना गर्नुपर्ने, कूटनीतिक बन्नुपर्ने र जनताको मासमा बढी मनपर्ने हुन सिधा झुट बोल्नुपर्छ भने यो भन्दा दयनीय र निराशाजनक अरू केही हुँदैन,’ उनले भनिन् । उनले ऋचालाई आएको धम्कीको पोस्ट सेयर गर्दै साइबर ब्युरोलाई एक्सन लिन आग्रह पनि गरिन् ।

पन्छिन्छन् फिल्मकर्मीका संघ
फिल्मकर्मीहरूको हकअधिकारका लागि भनेर खोलिएका संघसंस्था भने यतिबेला मौन देखिन्छन् । उनीहरूले यस विषयमा आधिकारिक रुपमा विज्ञप्ति निकाल्नु त परै जाओस्, व्यक्तिगत रुपमा पनि विकास भइरहेका घटनाबारे अनदेखा गरिरहेझैं देखिन्छ ।

चलचित्र निर्माता संघका महासचिव सुनिलकुमार थापाले कान्तिपुरसँगको कुराकानीमा भने, ‘संघसंस्थाबाट यसबारे लेख्न सकिन्न । संघसंस्थामा गणतन्त्रवादी र राजावादी पनि आबद्ध छन् । प्रधानमन्त्री जस्तोले यो कुरा रोक्न सकेनन् भने कलाकारका संघसंस्थाले कहाँ सक्छन् ?’ यो घटनामा निर्माता संघले केही गर्न जरुरी नभएको तर्क गर्दै उनले बरु कलाकार संघले यसबारे हेर्नुपर्ने बताए ।

चलचित्र कलाकार संघका अध्यक्ष मोहन निरौलाले सुरक्षाले कुनै गलत कुरा नबोलेको बताए । व्यक्तिगत रुपमा सुरक्षामाथि भइरहेको आक्रमण निन्दनीय भएको बताए पनि उनकै संस्थाबाट आधिकारिक रुपमा कुनै आवाज उठेको छैन । उनले यसबारे संस्थामा छलफल चलिरहेको बताए । ‘हामीबीच यस विषयमा छलफल चलिरहेको छ । यस विषयमा हामी पहिले पनि बोल्दै आइरहेका छौं । तर हामी जसको विषयमा बोल्यौं, ती विषय हामीसँग सम्पर्कमै आउँदैनन् । संस्था एकजनाको मात्र होइन, नेपालभरिका कलाकारको हो । उहाँहरू पनि समन्वय सम्पर्कमा आइदिनुभयो भने हामीलाई सजिलो हुन्छ,’ उनले भने । कलाकारले पनि आफ्नोभन्दा फरक विषयमा बोल्दा विचार गर्नुपर्नेमा भने उनले जोड दिए ।

चलचित्र निर्देशक समाजका अध्यक्ष जनकदीपक पराजुली भने कलाकार संघको प्रतिक्रिया पर्खिरहेका छन् । ‘हामीले बोल्नुपर्ने त हो । तर उहाँ कलाकार संघको सदस्य पनि हुनुहुन्छ होला । हामी कलाकार संघको प्रतिक्रिया पर्खिरहेका छौँ,’ उनले कान्तिपुरसँग भने । उनले लोकतन्त्रमा जो कोहीलाई आफ्नो विचार राख्ने अधिकार भएको बताउँदै भने, ‘उहाँको विचारप्रति आपत्ति जनाउनुर्ने केही छैन । अरु संस्थाले चलचित्रकर्मीको हितमा बोलेको कुरालाई ऐक्यबद्धता जनाउँछन् । व्यक्तिगत तर्फबाट सुरक्षाको पक्षमा छु,’ उनले भने ।

चलचित्र विकास बोर्डका अध्यक्ष दिनेश डीसीले बोर्डले यसबारे केही बोल्न नमिल्ने सुनाए । उनले यतिमात्रै भने, ‘बोर्ड एनजीओ होइन । सरकारी संस्था हो । हामीले बोल्नै मिल्दैन ।’

पटक-पटक सिकार
सुरक्षा मात्र होइन, यसरी अभिव्यक्ति र ट्रोलको सिकार बन्ने कलाकार थुप्रै छन् । प्रस्तोता प्रकाश सुवेदीकै कार्यक्रममा अभिनेत्री पूजा शर्माले नेताहरू नचिन्दा र सामान्य ज्ञानको जवाफ दिन नसक्दा उनी पनि ट्रोलको सिकार भएकी थिइन् । लामो समयसम्म उनीमाथि मानसिक हिंसा नै भएको थियो ।

सोही कार्यक्रमको एक एपिसोडमा निर्देशक तथा अभिनेत्री दीपाश्री निरौलाले राजेश हमाल ‘महानायक’ होइन भनेर आफ्नो आलोचकीय दृष्टिकोण राख्दा उनीमाथि पनि उस्तै गरी सामाजिक सञ्जालमार्फत गाली बर्साइएको थियो । कतिसम्म भने उनी आबद्ध नियमित टेलिभिजन कार्यक्रमबाट समेत बाहिरिनुपर्‍यो । उनका फिल्म बहिष्कार गर्ने धम्की दिइयो । मानसिक रुपमा दीपाश्रीलाई ठूलै आघात पर्‍यो । उनले रुँदै सामाजिक सञ्जालमा माफी माग्दा पनि घृणा फैलाउने क्रम बन्द भएन । यही घटनापछि दीपाश्री कतै भिडियो अन्तर्वार्ता दिने र बोल्ने कुरामा निकै हच्किन्छिन् ।

सोही कार्यक्रममा गएर ट्रोल हुनेमध्येमा अभिनेता सौगात मल्ल पनि पर्छन् । नेताहरूको नाम थाहा नहुँदा उनी पनि सामाजिक सञ्जालमा ट्रोलको सिकार बने ।

गत फागुनमा गायक तथा अभिनेता प्रकाश सपुतले ‘केपी शर्मा ओली : सपना, संघर्ष र संकल्प’ पुस्तक लोकर्पणमा प्रधानमन्त्री ओलीको जीवन प्रेरणादायी भएको भन्दै प्रशंसा गरेका थिए । ओलीमाथि प्रशंसा गरेकै कारण उनले सामाजिक सञ्जालमा गालीगलौजको सामना गर्नुपर्‍यो । तुच्छ शब्दमार्फत उनलाई जातीय विभेद पनि गरियो । रिलिज नजिकै रहेको उनको फिल्म ‘वसन्त’ बहिष्कारको अभियानसमेत चल्यो ।

यही घटनाका कारण अहिले त उनी आफ्नो अभिव्यक्ति राख्न पनि हच्किरहेका छन् । केही समयअघि पोखरामा भएको एक सांगीतिक कार्यक्रममा उनले आफू केही नबोल्ने बरु गीत मात्रै गाउने बताएका थिए । चैत पहिलो साता पूर्वमा तय भएको एक साहित्यिक महोत्सवमा उनी अतिथि थिए तर अन्तिम समय यही घटनाका कारण उनले कार्यक्रम नै ‘क्यान्सिल’ गरे । यसरी सामाजिक सञ्जालमा अभिव्यक्तिकै कारण मानसिक हिंसाको सिकार हुने कलाकारको लामो सूची छ ।

ऋचाले यस्तो बेला सम्बन्धित संघसंस्थाले आवाज नउठाउँदा कलाकार एक्लो हुने गरेको गरेको बताइन् । उनले ट्रोल र मानसिक हिंसाको सिकार हुनेमा अभिनेत्री नै ज्यादा भएको सुनाइन् । भनिन्, ‘हिरोइनले केही भन्नेबित्तिकै एकदम पर्सनल्ली लिने प्रचलन धेरै छ । अत्याचार र अराजकता देखाएपछि सहेर बस्न सकिन्न । आफ्नै इन्डिस्ट्रीको चेली-बहिनीहरूलाई यस्तो भइरहेको छ भने म बोल्छु । यदि चुप लागेर डिप्लोम्याटिक हुने हिरोइन भएको भए मैले केही पनि भोग्नुपर्दैन थियो होला ।’

एकलाई पर्दा अर्को चुपचाप बस्ने वा कसैले केही भन्छ कि भनेर डराउने प्रवृत्ति रहेको बताउँदै भनिन्, ‘हिरोहरू त झन् बोल्नै सक्नुहुन्न । मेरो अपेक्षा हिरोहरूले नभने पनि हिरोइनहरू एकजुट हुनुपर्ने हो । तर कसैको पनि सपोर्ट छैन ।’

साइबर कानुनका जानकार बाबुराम अर्यालका अनुसार कानुनमा सुरक्षा पन्तमाथि भइरहेको आक्रमणलाई दुर्व्यवहारका हिसाबले हेर्न सकिन्छ । ‘यो विषय विद्युतीय कारोबार ऐनको दफा ४७ अनुसार महिलामाथिको दुर्व्यवहार कानुनअन्तर्गत जान सक्छ । यसमा पाँच वर्षसम्मको जेल सजाय, एक लाखसम्मको जरिवाना र क्षतिपूर्ति हुन सक्छ,’ उनी भन्छन् । अहिले समाजको स्वभाव रुढ हुँदै गएको र त्यसको रिफ्लेक्सन भर्चुअलमा भएको पनि उनी बताउँछन् । भन्छन्, ‘यस्तो हुनुमा प्रयोगकर्ताको डिजिटल लिट्रेसी नभएकाले उनीहरूको परिणाम अनुमान पनि गर्न नसक्ने र परिणामलाई वास्ता पनि नगरेको कारण यो किसिमका घटना भइरहेका छन् । हामी क्राइम र नन क्राइमका कुरामा प्रस्ट छैनौं । कानुनको विद्यमानताका बारेमा पनि धेरै मान्छेलाई थाहा छैन ।’

०००

अत्याचार र अराजकता देखाएपछि सहेर बस्न सकिन्न : ऋचा शर्मा
जहिल्यै यस्तो घटनाको सामना गर्ने त हिरोइनहरूले हो । आजसम्मको इतिहासमा हिरोहरूले खासै गर्नुपरेको छैन । उनीहरूले जे भन्दा पनि त्यसलाई यादै गरिन्न जस्तो लाग्छ । हिरोइनले केही भन्नेबित्तिकै एकदम पर्सनल्ली लिने प्रचलन नै हो । तपाईंले इतिहास हेर्नुभयो भने पूजा शर्मा, दीपाश्री निरौला, वर्षा राउत र मेरै केसमा पनि । र, अहिले सुरक्षा !Digital violence against women artists: Why are the filmmakers' organizations silent?

अत्याचार र अराजकता देखाएपछि सहेर बस्न सकिन्न । आफ्नै इन्डस्ट्रीको चेली बहिनीहरूलाई यस्तो भइरहेको छ भने म बोल्छु । म चुप लागेर डिप्लोम्याटिक हुने हिरोइन भएको भए केही पनि भोग्नुपर्दैन थियो होला । भोलिका दिनमा मलाई कसैले साथ नदिए पनि म बोल्छु । किनकि सही हो भने सही र गलत हो भने गलत भन्ने हिम्मतचाहिँ राख्नुपर्छ । यो बेलामा तपाईंले आफ्नो आवाज राख्न पाउनुपर्छ ।

मैले आवाज उठाएँ । आवाज उठाएको यहाँ मन पर्दैन । महिलाले आवाज उठाएको त झनै मन पर्दैन । यही कुरा हिरोले गरेको भए फरक हुन्थ्यो होला । हिरोहरू त झन् बोल्नै सक्नुहुन्न । सिनियरदेखि जुनियरले पनि बोल्न सक्दैनन् । मेरो अपेक्षा हिरोहरूले नभने पनि हिरोइनहरू एकजुट हुनुपर्ने हो । तर कसैको पनि सपोर्ट छैन ।

बोल्दा डर होला । भोलि मैले काम पाउँदिनँ कि, इमेज पो खत्तम हुने हो कि भन्ने डर होला । अहिले जुन प्रकारको आक्रमण आइरहेको छ, एकएक जनालाई एक्स्पोज गर्दै छु म । यतिसम्म कि मान्छेहरू को हुन्, कुन पेसामा लागिरहेका छन्, त्योसहित जानकारी लिइसकेको छु । म अब मुद्दा दर्ता गर्दै छु, म बाबुराम धिताल र सम्राट ठकुरी (अमरबहादुर सिंह) विरुद्ध । यी सबैको विरण आइसक्यो । हामीलाई सपोर्ट नगर्ने छन् भने गर्ने पनि त्यतिकै छन् । एउटा उदाहरण सेट गर्न एकदमै जरुरी भइसक्यो । सामाजिक सञ्जालमा तथानाम गाली दिने क्रम बढिरहेका छन् । यस्ता कुरा हामीले सुन्न जरुरी छैन । चित्त बुझेन भने आफ्नो कुरा राख्न पाउनुपर्छ । तर आमाचकारी गाली दिने कुरा हामीले सुन्न जरुरी छैन ।

कल्पना गर्नुस्, म एउटा स्थान बनाइसकेको फिल्म इन्डस्ट्रीको मान्छेलाई त यस्तो गर्छन् । एउटा सामान्य केटीलाई कस्तो गर्छन् होला ? कसरी डिल गर्ने उनीहरूले ? अनि किन यो देशमा बलात्कार र आत्महत्या जस्तो घटना हुन्नन् त ?

आमा, बहिनी र ज्वाइँ लिएर कश्मीर घुम्न गएका थिए सुदीप

Highlights

  • शिक्षक आन्दोलनमा गएका बाबुले थाहै पाएनन् श्रीमती, छोराछोरी र ज्वाइँ घुम्न गएको, एक्कासि सुने मृत्युको खबर

बुटवल — भारतको जम्मु–कश्मीरको पहलगाममा मंगलबार उग्रवादीको आक्रमणमा मारिएका २७ वर्षीय नेपाली युवा सुदीप न्यौपाने आमा, बहिनी र ज्वाइँ लिएर घुम्न पुगेका थिए । बुटवल–१४ बेलभरियाका उनी पछिल्लो ४ वर्षदेखि बुटवल–११ कालिकानगरको होराइजन चोकनजिकै बस्दै आएका थिए ।

बाबु ध्रुव (कौशल) र आमा रीमाबीच सम्बन्धविच्छेद भएपछि ४ वर्षदेखि उनी आमा र बहिनी सुष्मासँगै बस्दै आएका थिए ।

बहिनीको २ वर्षअघि पोखरामा विवाह भएपछि घरमा आमा मात्र भएकाले काठमाडौंमा बीडीएच अध्ययनरत भए पनि सुदीप घर आउजाउ गरिरहन्थे । उनले धरानबाट पब्लिक हेल्थमा स्नातक गरेका थिए । अहिले काठमाडौंमा बीपीएच अध्ययन गर्दै थिए ।

बीपीएच अध्ययनकै क्रममा उनले बुटवलको आधुनिक समाज डेन्टलसँगको सहकार्यमा मुख स्वास्थ्य अभियान परियोजनामा काम गरिरहेका थिए । त्यही परियोजनाको कामका साथै बहिनी सुष्मा र ज्वाइँ उज्ज्वल काफ्ले पोखराबाट आएकाले भेट्ने मेलोमेसो मिलाएर उनी बिहीबार बुटवल आएका थिए ।

बुटवलमा आएपछि मात्र शनिबार परिवारका चार जना मिलेर कश्मीर घुम्न जाने योजना बनाएको र त्यहीअनुसार नै उनीहरू गएको सुदीपका काका पर्ने बुटवल उपमहानगरपालिका–१४ का वडाध्यक्ष दधिराम न्यौपाने बताउँछन् ।

‘घरमा आमा एक्लै भएकाले आउजाउ त गरिरहन्थ्यो, यस पटक बिहीबार घरमा आएको रहेछ,’ वडाध्यक्ष न्यौपाने भन्छन्, ‘शनिबार चार जना भएर घुम्न निस्केछन् ।’ फर्केपछि केही दिन आफ्नो परियोजनाको काम गरेर काठमाडौं फर्कने योजना सुदीपले अरूलाई सुनाएको पनि उनको भनाइ छ ।

आधुनिक समाज डेन्टलका सञ्चालक अमृत भुसालका अनुसार सुदीपले मुख स्वास्थ्य अभियान लिएर प्युठान, बुटवल, भैरहवालगायतका ठाउँमा पुगेर काम गर्दै आएका थिए । ‘पछिल्लो ८/९ महिनादेखि हाम्रो परियोजनासँग जोडिएर ग्रामीण क्षेत्रका विपन्न वर्गको मुखको स्वास्थ्यसम्बन्धी अभियान चलाइरहेका थिए,’ उनी भन्छन्, ‘सामान्य नागरिकसँग तत्काल घुलमिल हुने र उनीहरूलाई सजिलै बुझाउन सक्ने क्षमता सुदीपमा थियो ।’ समाज सेवाबाट आफ्नो परिचय बनाउनुपर्छ धारणा सुदीपले व्यक्त गर्दै आएको भुसाले सुनाए ।

सुदीपको मृत्युपछि बुटवल–११ होराइजन चोक नजिकैको मनकामना पथ शोकमा डुबेको छ । छिमेकी राजेन्द्रकुमार आचार्यले सबैसँग घुलमिल हुने र समभाव राख्ने सुदीपको अल्पायुको निधनले सबैलाई शोकमा डुबाएको बताए ।

‘पारिवारिक घुमघाममा गएको सुनेका थियौं,’ उनी भन्छन्, ‘अचानक मृत्युको खबर सुन्नुपर्‍यो ।’ सुदीपका बाबु ध्रुव (कौशल) पेसाले शिक्षक हुन् । बुटवल–१८ मा रहेको भवानीपुर माविमा आधारभूत तहमा पढाउँछन् । उनी काठमाडौंमा जारी शिक्षक आन्दोलनमा थिए । ध्रुव बेलभरियाकै घरमा अर्की पत्नीसँग बस्ने गरेका थिए । सम्बन्धविच्छेदपछि छोरा सुदीप र छोरी सुष्मा भने आमा रीमासँगै बस्दै आएका थिए ।

नियमित कुराकानी नहुने गरेकाले घटनाबारे आफूले अचानक सामाजिक सञ्जालबाट जानकारी पाएको बाबु ध्रुव बताउँछन् । ‘मंगलबारसम्म काठमाडौंमा आन्दोलमै थिएँ, घरमा अन्य काम परेपछि बुधबार बस चढेर घर फर्केने क्रममा धेरै फोन आए, बसमा छु, घर फर्कंदै गरेको भनेपछि कसैले केही भनेनन्,’ उनी भन्छन्, ‘पछि बसमै मोबाइलको डाटा खोलेर हेर्दा पो झल्याँस्स भएँ । सपनाजस्तै लाग्यो । तर मन कन्ट्रोल गर्दै घरसम्म आइपुगें ।’

कुन अवस्थामा घरमा आइपुगें भन्ने कुरा र पीडा व्यक्त गर्न नसक्ने उनले बताए । ‘मेरो रगतको सम्बन्ध हो, मैले सक्ने जति लगानी गरेको छु, एक छोरा र एक छोरी हुन्, छोरीको बिहे भएको हो,’ उनले भने, ‘९० वर्षको बुबाआमा हुनुहुन्छ, मैले किरिया गर्न मिलेन त्यसैले छोराको शव घरमै ल्याएर बुबालाई क्रिया गर्न अनुरोध गर्छु ।’

शव बुझ्नका लागि बुधबार बुटवलबाट काठमाडौं पुगेका वडाध्यक्ष न्यौपानेले शव आउन ढिलाइ भएकाले आफू बुधबार नै बुटवल फर्किएको बताए । शव कश्मीरबाट दिल्ली, दिल्लीबाट लखनऊ जहाजमार्फत आउने र लखनऊबाट गाडीमार्फत सुनौली नाका हुँदै पठाउने तयारी भएकाले आफू काठमाडौंबाट फर्किएको उनले बताए ।