गुरु(हाम्रो जीवनमा कुनै पनि कुराको बाटो देखाउने, गुरु हुन।)
अहिलेको समाजले गुरुलाई कसरी मान्ने गर्दछ? जय मानव !!!
संसारको सबै भन्दा परम पुजनीय व्यक्ति भनेको आमा, बाबा र गुरु हुन्। गुरु भनेका मार्ग दर्शक हुन् , अज्ञानतालाई हटाउने प्रकाश हुन्। जसरी सुर्यको उपस्थितिमा सारा धर्तीको अन्धकार हटेर जान्छ त्यसैगरी सद्गुरुको सत्संगबाट, समिप्यताबाट शिष्यमा रहेको अज्ञान रूपी अन्धकार हटेर जान्छ। अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा गुरु भनेको एना जस्तै हुनुहुन्छ किनभने जसरी एनाको अगाडि जो व्यक्ति उभिन्छ उस्को वास्तविकता जस्ताको त्यस्तै एनाले देखाउने गर्दछ। त्यसैगरी सद्गुरुको सानिध्यबाट र उहाँको मार्गनिर्देशनबाट एउटा शिष्यले आफूभित्रको वास्तविक स्वरूपलाई प्राप्त गर्ने गर्दछ्न्। गुरुको स्वभाव एक पवित्र, कंचन नदिको जस्तो हुन्छ। बर्षाको समयलाई छोडेर हेर्ने हो भने नदिमा कयौं फोहर, ढल, पहिरो मिसिइरहेको हुन्छ तर पनि नदि सफा भएर बगिरहेको हुन्छ प्यासिको प्यास बुझाइरहेको हुन्छ। त्यसैगरी गुरुमा पनि जस्तोसुकै समस्या आपत-बिपत परोस् वहाँको मानसिकतामा कुनै पनि आँच आउँदैन सधैं शान्त र मस्तिमै बाँचिरहनु भएको हुन्छ। जसरी आगोले आफ्नो सम्पर्कमा आउने वस्तुहरु सबैलाई जलाउँदै/पचाउँदै जान्छ त्यसैगरी गुरुको सांसारिक जीवनमा आउने लोभ, डर, अहंकार जस्ता बाधाहरुलाई बोधपूर्वक आफ्नो वशमा राख्न सक्ने अलौकिक क्षमताको विकास भएको हुन्छ। किनकि, गुरुको दृष्टिकोणमा संसारका सबै कुराहरू एक भैसकेको हुन्छ।
जब अलगअलग कुराहरूलाई समभावमा देखिन्छ तब समस्या आउनै सक्दैन जताततै द्वेत देख्नु सामान्य व्यक्तिको दृष्टिकोण मात्र हो। गुरुको ज्ञान भनेको सिक्ने र सिकाउने खालको ज्ञान होइन, गुरुको ज्ञान भनेको सुसुप्ती अवस्थामा रहेको हाम्रो अदृश्य शक्तिलाई जगाउने खालको ज्ञान हो। जुन दिन गुरुको ज्ञानले, गुरुको दिशानिर्देशले हामी आफू भित्र रहेको अज्ञानताको अन्धकार हटाई वास्तविक स्वरूपलाई प्राप्त गर्छौं सोही दिनबाट हामी भित्रको गुरु तत्वको जन्म हुन्छ तब हामी पनि गुरु बन्दछौं। गुरुमा धर्म शास्त्रीय ज्ञान नहुन पनि सक्छ र हुनुपर्छ भन्ने पनि छैन किनकि गुरुमा धर्मशास्त्र भन्दा माथिको ज्ञान हुन्छ जस्लाई ब्रह्मम ज्ञान भनिन्छ।
साधकको स्थान यस धर्तीमा रहेको हुन्छ उस्ले आफ्नो आसपासको दृश्य भन्दा टाढाको दृश्य देख्न सक्दैन तर गुरुको स्थान आकाश माथी रहेको हुन्छ जहाँबाट धर्तीको जुनसुकै कुनाको दृश्य पनि देख्न सकिन्छ। साधकमा धेरै किसिमका कमीकमजोरीहरू रहेको हुन्छ जुन स्वयंले देख्न सक्दैन किनकि उस्मा अझ पनि लोभ, भय र अहंकार विद्यमान हुन्छन्। यीनै लोभ, भय र अहंकारको जालोले छोपेर उस्को चेतना धर्तीबाट उठेर आकाशमा पुग्न सकिरहेको हुँदैन। तर, एक सद्गुरु यी लोभ, भय, अहंकार एवं सम्पूर्ण सान्सारिक बन्धनबाट अलग्गिएर स्वतन्त्र भैसकेका हुन्छन् र त उहाँको चेतना आकाशमय भएको हुन्छ। त्यसकारण त वहाँले साधकका सारा कमी कमजोरीहरू र उल्झनहरू पत्ता लगाई त्यसबाट अलग हुने ज्ञानको मार्ग देखाइदिने गर्नु हुन्छ। त्यसैले गुरुहरुको जीवन अरुको कल्याणमा समर्पित रहेको हामी देख्न सक्छौं। त्यसकारण हामी गुरुलाई सम्पूर्ण दु:ख, समस्याबाट मुक्त गराउने मुक्ति दाता भन्दछौँ। अथवा जिवित भगवानको रूपमा मान्न सक्छौं। जय मानव !!!
[नोट: स्कुल/कलेजमा पढाउने मात्र गुरु होइन, हरेक विषयमा बाटो देखाउने गुरु हो। जसले सबै कुरा सिकाएर राम्रोसंग बाटो देखाउँछ त्यस्ता व्यक्ति गुरु हुन् र सम्मान गरेर गुरुत्व जोगाउन सक्ने सदैव सफल हुन्छ, गुरुकै विनास गरेर हिँड्नेको कहिले पनि भलो हुँदैन, यो परमसत्य हो।]
जय मानव !!!
